Ga geniet de dag, nou en of....

Op weg naar Addo Elephant national park. Gaan we er in het noorden of het zuiden in? Gepuzzel en uiteindelijk blijken we verkeerd te gaan en om het park heen te rijden, op een dirt road met potholes. We rijden langs de farmlanden en fruitbomen. Wanneer ik op een verlaten plek bij een dubieuze spoorwegovergang vraag aan de enige voetganger of we die kant op moeten, krijg ik als antwoord: I don’t know….
Het eindigt in een dorpje waarbij Jesper zegt: is dit weer een sloppenwijk? Maar waarbij we wel iemand met een oranje Unox muts over het rugby veld zien lopen. We hobbelen nog 1 keer over een onbewaakte spoorwegovergang en komen weer op een verharde weg, ondertussen dus bij het noorden van het park.
Maar gelukkig is het allemaal de moeite waard, het restcamp is prima, het uitzicht is mooi, het zwembad is ijskoud en de mensen zijn erg vriendelijk. Djoeke doet met tegenzin toch maar schoenen aan iov slippers, dat is het advies in verband met slangen.
We gaan de volgende dag vroeg met een ranger op stap in een jeep. Het is nat en het kwik is gedaald naar ik schat 8 graden, dus veel wild zal zich nog verschuilen in de dichte bebossing volgens de ranger. Maar dan ziet hij van ver 2 leeuwen lopen, in eerste instantie is de ranger de enige die ze ziet. Wij kijken in dezelfde richting, echter zonder resultaat. We gaan er achteraan en komen dan achter de leeuwen aan gereden. Ze lopen over een pad, plassen nog even om het terretorium af te bakenen en gaan dan rustig zitten. Twee mannetjes, met diverse littekens getekend en volgens Djoeke toch echt magerder dan in de dierentuin. De kids vinden het helemaal geweldig ze zijn door het dolle.
Koud en verkleumd komen we uiteindelijk wer terug, maar dol enthousiast. We nemen nog een warme chocomelk in het restaurant en maken ons op voor de middag.
We moeten eerst nog van camper wisselen, want de camper heeft weer panne. 2 oudere vrouwen komen met een andere huurcamper aangereden, hun tank is helemaal leeggereden, onderweg hebben ze waarschijnlijk op de bank geslapen en ze gaan onze eerste camper mee terugnemen. We hopen dat hij de eerste grote stad haalt. We stoppen ze nog wat koffie, eten en drinken voor onderweg toe. Port Elisabeth blijken ze te halen, maar dan moeten ze met een andere auto verder.
Wij zien de olifanten, kudu’s, prairiehond, etc in de middag nog langs de camper lopen. Als we dan ‘s middags terug besluiten te gaan naar het restcamp komen we achter een auto te staan, samen kijken we naar een olifant aan de rand van de weg. Totdat er plotseling een grote olifant naast de camper staat. We kunnen geen kant op. Gelukkig is hij vriendelijk want de toeristen voor ons zijn niet van plan om ons ruimte te geven om weg te rijden….. Ach voor de foto en de excitement was het super, en deze olifant was in een goede bui. Maar je realiseert je dat hij een stuk sterker is dan die camper van ons.
De volgende ochtend is het net herfst. We rijden nog een keer door het park zien nog wat wilde dieren onderweg en gaan beginnen aan de Garden route. In verband met het weer rijden we iets verder door, voorbij Port Elisabeth en daar zien we de eerste zonnestralen weer. In het Tsitsikamma national park belandden we op de camping aan de Storms River Mouth en dat is een prima keuze. We staan achter grote rotspartijen waar de Indische oceaan zijn golven tegen aan beukt op een spectaculaire manier. Deels kun je tussen die rotsen lopen, echter het blijft verradelijk met het Tij, de golven klappen over de granietenzwrte “platen” zo’n golf moet je niet te pakken krijgen. Jesper en Djoeke klimmen, stapelen stenen, zoeken “mooie’ stenen en horen steeds van ons:”niet z over gaan….”.
Vanaf de camping lopen we via een kustwandeling naar een Suspencion Bridge die een kloof oversteekt. Van daaruit kun je een klim omhoog maken, waardoor je een groot deel van de kust overziet met ver in de oceaan soms nog wat walvissen. De afwisseling en het moois wat we zien blijft ons verbazen.
Stormsriver village is een dorpje waar opeens allemaal toeristische attracties worden georganiseerd. En daar hebben Jesper en Djoeke wel oren na, dus we eindigen de dag al zippend van de ene boom naar de andere boom in het bos. Dit hele gebied is dichtbebost, er zijn hier ook geregeld bosbranden, de laatste grote branden waren 2 maanden geleden. Dus waar wij nog niet zo blij waren met de regen die we eerder hadden, de bevolking is hier maar wat blij mee om de droogte een beetje te verdrijven.
Verder over de garden route zien we onderweg nog geweldige kloven die we oversteken over indrukwekkende bruggen. Op de rem nog voor een bavianenfamillie, want die wil je ook niet onder de auto hebben.
In Plettenberg baai komen we bij een camping aan een turquoise lagoon, met daarachter weer de oceaan. Hier kan dus gezwommen worden, echter wel met wetsuit, want het water is koud. Zandkastelen bouwen, vliegeren en genieten van het uitzicht. Het plaatsje zelf is gevuld met grote dure huizen die op de berg gebouwd zijn waardoor ze een prachtig uitzicht hebben over de baai en de lagoon. Hier verblijft kennelijk de jetset van Zuid Afrika.
Als we de route vervolgen zien we afwisselend krottenwijken achter “mooie” hekken en dure (vakantie) huizen. De rastafari’s lopen langs de weg, hier woont nog 1 van de grootste rastafari community. Maar iedereen die bij een busstation staat te wachten, of ergens op een hoekje die ons aan ziet komen, zwaait vriendelijk. Djoeke vindt de mensen hier zoooo aardig, iedereen zwaait terug, dat doen ze in Nederland niet altijd. In Knysna, een populaire plaats aan een mooie lagoon, willen we naar een camping. Maar deze ziet er niet fraai uit, wat achterstallig onderhouden caravans, een nietonbewaakt/onvriendelijk hek, en toch wat mensen rond de camping waarvan het moeilijk inschatten is hoe hoog hun vriendelijkheid is. Dus rijden we langs de mooie lagoon zo weer verder en belandden op een resort in de middle of niks. Maar wel met zwembad waar je bijna op kunt schaatsen. Omdat de temperatuur plotseling gestegen is tot een graad of 30 is even afkoelen (met wetsuit) wel lekker, maar dan wel voor heel even. Mosselbaai ligt iets verderop waar Jesper en Djoeke aan de rand van het plaatsje tussen de stenen, bij het zand op zoek gaan naar kleine visjes. Waarbij wij kijken naar de golfsurfers en de paar walvissen die we in de verte voorbij zien zwemmen. De camping waar we later heenrijden is een soort (vrijwel verlaten) vakantiedorp/Hartenberg, vele vakantiehuisjes, een winkelcentrum een klein pretparkje en een heus binnen zwembad, verhitte swembad. Daar wordt dan voor het eerst deze vakantie echt wat langer gezwommen. Een geheel marmeren zwembad met goudkleurige palen en zwarte ondergrond, bijzonder maar warm. De camper staat weer op de duinen du sons uitzicht bestaat weer uit De indische oceaan en een rivierbedding. Nog voordat de pyama’s de volgende dag uitgedaan zijn spotten we al de eerste dolfijnen vanuit de camper. Na een ochtendwandeling over het strand slaat het weer om in storm en regen, dus besluiten we verder te rijden. Bij het tankstation bedankt een vrouw mij nog hartelijk: dankie , dankie voor het brengen van de regen. Echter wij rijden weer door, kijken of verderop de zon schijnt. De weg begint saai, we rijden iets meer in het binnenland, maar als we dan Swellendam voorbij zijn komen we weer in mooie valleien. De eerste wijnvelden zien we als we de grote weg verlaten. Het valt ons op dat hier geen mensen meer langs de weg lopen en we weinig meer “Afrikaans” aandoende huisjes zien. Doorrijdend naar de kust zien we sowieso niet veel huizen meer, staat de heide in bloei, paars/geel/wit en gaat de zon meer schijnen. In Gansbaai en Hermanusbaai kijken we over de woeste kust, wat een natuurgeweld. De golven zijn nog hoger dan eerst, ze klappen op de rotsachtige kliffen en komen over de kant heen. Een boottocht met de walvissen ziet er niet in dus we bekijken ze vanaf de kant. Hermanusbaai is een toeristisch dorpje met een heuse Walviscrier, hij blaast op de Hoorn als er walvissen in de baai zwemmen. We zien ze in de verte over de grote golven wel zwemmen, de spuiten water zien we verschijnen en hier en daar komt er een vin uit het water. Op het moment dat we de camera wegdraaien springt er af en toe nog eentje iets uit het water. De dolfijnen komen dichterbij, dus dan gaan die maar op de foto. Net zoals de klipdassen die over de rotsen scharrelen. Waarvan 1 klipdas Jesper nog te pakken nam in zijn hand ai, geen stoere leeuwenbeet, maar dit was al genoeg….. (blijft het een wond tot ik naar schoolga??)
Al met al is het een prachtig gezicht en kunnen we ons in een gezellig eettentje opwarmen met warme chocomelk.