Het land van de gouden verf!!

Hallootjes!!
Vorige keer waren we geeindigd in Chiang Rai, waarvan we naar Bangkok zijn gevlogen. Over Bangkok hadden we al veel gehoord. Het is daar druk, het is daar vies en je wordt er opgelicht door de tuk tuk driver. Nou, het is allemaal waar. Maar... Drukte dat zijn we inmiddels wel gewend (don't forget China). Viezigheid. tja welke hoofdstad heeft dat niet, en de tuk tuk die hebben we niet nodig!
Dus wij hebben genoten van het mooie royal palace. Hebben we in de nauwe straten van China town gelopen, waar het trouwens wel erg vies was. En we weer een rendez-vous kregen van het Chinese eten op straat, brrrr. En we hebben de shoppingmalls bekeken, waar we weer niks gekocht hebben. Rond deze shoppingmalls hadden we nog last van een overstroming waarbij we met de blote voeten door het zwarte rioolwater moesten lopen (tot de knieen). De kakkerlakken zwommen rond je benen en de ratten zag je gauw een kant uitvluchten, blergh.
In Bangkok hebben we een visum geregeld voor Myanmar. We moesten 8 uur wachten om ons paspoort in te leveren, maarja dan heb je wel wat.
Toen het avontuur Myanmar.
De eerste indruk van Yangon (de hoofdstad) was de tegenstelling van pracht/praal en het leven van de gewone mens.
De weg is hobbelig en deels verhard. De stoepen zijn meer ongelijk dan gelijk, en als je niet uitkijkt loop je zo het open riool in. De huizen zijn vies en zwart en regelmatig ook wel krotjes te noemen. Er is wel een hoop leven op straat. Overal zie je mensen buiten zitten in de zogenaamde thee huizen. De meesten (mannen en vrouwen)dragen een zogenaamde longyi, een lange doek die op een bepaalde manier om de middel geknoopt wordt. Ook dragen ze vrijwel allemaal Thanakha op het gezicht. een soort (zonnebrand)creme die wonderen doet voor de huid.
We hebben te voet ongeveer de hele hoofdstad in 1 dag verkend. We kwamen uit bij een grote pagoda, waar de pracht en praal ons deed denken aan het Royal palace van Bangkok. Daar kan dus wel een hoop geld heengaan.
De volgende dag hebben we de bus genomen naar Bago. Direct kregen we daar contact met een paar jongeren die graag een praatje met je willen maken, en je willen helpen.
Bago is een klein stadje richting noorden, die omringd wordt door monasteries, pagoden en liggende boedha's. Die hebben we dus allemaal bekeken met 2 gidsen op de motorbike. Ook heir was dit weer een mooie methode om wat van de omgeving te zien. Overal zie je bamboe huisjes, onverharde hobbelige weggetjes, riksha's en mensen. Ook zijn we bij een woning geweest waar ze sigaren maken. Dit gebeurt met deels tabak, deels hout, wat gedraaid wordt in een stevig groen blad. Kleine sticker erop en de sigaar is klaar.
Vanuit Bago namen we de bus naar het Inle lake. Dit werd een heerlijke 18 uur durende busrit met de knieen (we zaten weer bij het wiel!!!)langs de oren. Ook in het gangpad zitten de mensen op stoeltjes zodat je benen strekken die kant op, ook niet lukt, ha ha.
Helemaal gebroken kwamen we aan bij het Inle lake,maar daar hebben we wel direct een boottochtje gemaakt over dit mooie meer. Tussen de floating villages door, de toeristenwinkeltjes proberen te vermijden (dit is het gebied voor toeristen) en genoten van de zonsondergang met de mooie kleuren.
De volgende dag zijn we met 4 Spanjaarden een twee daagse trekking gaan doen. Dit was echt helemaal te gek. We zijn de bergen ingegaan en liepen door verschillende kleine dorpjes, en hadden ondertussen een schitterend uitzicht over de omgeving en het Inle lake.
De lunch hadden we in een bamboe hutje waar de mensen op houtvuur koken, er geen stoelen aanwezig waren, de WC een gat in de tuin betekent en er geen stromend water of electriciteit aanwezig is. De meeste mensen zijn voor een groot deel self-sufficient. Ze eten daar alleen maar rijst en rijst en rijst. Weinig vlees want dat is te duur. Kip wordt er sinds 2003 niet meer gegeten omdat er slachtoffers waren gevallen van de vogelgriep.
Ze hadden nog wel gedroogde visjes te eten, maar daarvan had je echt het idee dat je maag ontplofte.
We hebben 's nachts heerlijk ergens op de grond geslapen onder een vlooiendekentje. Dus Marike werd als een oud wijf wakker.
We hebben ook kunnen bekijken hoe de mensen hier aan het werk zijn met het verbouwen van hun eigen groente. Maar met name ook met het verbouwen van de planten die de bladeren bevatten voor de sigaren. Overdag zie je de mensen de bladeren verzamelen en met grote manden door de bergen lopen, 's avonds worden ze gedroogd in hun huis en gaan ze voor de verkoop voor de rest van Myanmar.
Na deze 2 mooie dagen werd het weer tijd om verder te gaan. Niet met de bus, dat konden we emotioneel ff niet aan. Dus hebben we een taxi gehuurd met 2 Spanjaarden. Dit werd dus een oude rommelbak, waarbij de achterklep met elastiek vastgebonden moest worden. Hiermee door de bergen over een vreselijke hobbelweg, echt lachen. Uiteraard weer een lekke band, maar daar wen je aan. Toen het donker werd deed de taxi chauffeur, nadat hij diversen voor de sokken had gereden, toch maar zijn lichten aan. De wegen zijn hier meestal onverlicht, dus het is echt donker. Maar goed, Mandalay hadden we ook weer gehaald. Dit is een grote stad in het midden van het land. Hier de stad verkend op de fiets. Deze fiets zag er ongeveer net zo uit als de taxi, oftewel hij rammelde aan alle kanten, de remmen deden het niet en bij ieder gat in de weg dacht je dat hij uit elkaar zou vallen.
De geuren van de kruiden, het riool, de wierook en de vuilnisbelt wisselde elkaar af. Samen met die rammelfiets en alles wat je onderweg ziet, geeft dit toch wel het ultieme reisgevoel. De omgeving in een blauwe minitaxi bekeken, ha ha, en dan dachten we dat onze vorige taxi een rammelbak was.
Vanuit Mandalay naar Bagan zijn we gevaren met een cruiseboot. De lokale boot is van de government , dus not done.
Rond Bagan vind je een soort vallei met ruim 3000 (van de oorspronkelijke 4000) pagoda's/tempels en stupa's van een hele tijd geleden. Dit was echt heel erg indrukwekkend en mooi. Met name de tempels die je kon beklimmen gaven een schitterend uitzicht. We zijn twee dagen in de hitte over kleine weggetjes tussen alle tempels door gefietst.
Vanuit Bagan zijn we met een verroest blik (ze noemen het een bus) naar Magwe gereden. Een klein plaatsje waar we over moesten stappen. Echter de bus die we wilden nemen ging niet. Dit werd dus 5 uur wachten op de volgende bus. Het theehuis waar we zaten bleek erg gezellig. Het was een in en uitloop van mensen die daar een gezellig bakkie thee komen halen met wat lekkers en dan na een ouwehoertje weer verder gaan. Ondanks dat we bijna niemand konden verstaan, vonden we de sfeer er wel erg leuk.
's Avonds maar weer op de bus gestapt. We kwamen middernacht aan in Pyay, maar don't worry. Binnen no time staan er mensen die je op weg willen helpen, en zo kwamen we vrij snel in een goed guest house aan.
Patrick was inmiddels wat ziek geworden, koorts spierpijn enzo. Oh jee, is toch geen malaria, dengue, typhus, amoebenabces of wat anders gek? Als dokter denk je dan teveel. Maar hij had nog geen diarree (symptoom van malaria) of hoofdpijn (symptoom van ernstige malaria). Maar dat kwam de volgende dag. Ha ha toch maar gewoon 2 paracetamol gegeven en gezegd dat hij toch wel genoeg moet drinken. En gelukkig hij begon gewoon te hoesten, dus het zal wel een lichte bronchitis/griep geweest zijn.
Daarna was Marike aan de beurt (maar dan denk je als dokter, ach zal wel nix wezen).
Ondertussen weer met de bus teruggereisd naar Yangon waar we beiden dodelijk vermoeid op bed stortten.
Voor de laatste keer fried rice besteld (dit willen we echt even niet meer!!!!). Omdat het vlees in Myanmar wat dubieus is en niet echt lekker, hebben we met name fried rice en groenten gegeten.
Ondertussen hebben we het vliegtuig genomen naar Bangkok, waar we direct doorgevlogen zijn naar het hele toeristische Phuket (Patong). Wat een culture shock! Maar wel heerlijk genoten van een schnitzel met patat (die er overigens weer gedeeltelijk uitkwam bij Marike, ha ha, buikgriepie).

Dit was dan wel weer een lang verhaal, maar dat was ons avontuur in Myanmar ook wel. Wij hebben hier echt genoten van de mensen en de andere cultuur. Zulke aardige mensen zijn we op deze trip nog niet tegengekomen.
We kunnen echter nu geen fried rice en pagoda's meer zien.
Oh ja, de titel slaat op het feit dat al die pagoda's en stupa's beschilderd zijn met gouden verf. In ieder landschap zie je wel een gouden puntje omhoog rijzen. Met uitzondering van Bagan.

Nu is het dus echt even tijd om het wat rustiger aan te doen en vakantie te vieren. Het strand, het zwembad en de zee gaan veelvuldig bekeken worden.

Veel liefs Patrick en Marike