Myanmar/Burma, wat is daar aan de hand?

Hallo iedereen,

Wow wat een berichten en felicitaties, echt super leuk, thanx.

In dit bericht willen we eerst wat schrijven over Myanmar, wat achtergrond informatie voor de geinteresseerden.
Myanmar grenst aan Bangladesh, India, China, Laos en Thailand. De meeste mensen zijn Burman(68%)verder zijn er vele minorities. Het uiterlijk van de mensen varieert van meer Indisch naar meer Chinees, en alles wat daartussen ligt.
Wat is er nu aan de hand in dit mooie land met echt vreselijke aardige mensen?
Burma was altijd een kingdom, in 1885 werd het een Britse kolonie totdat zij in 1948 haar onafhankelijkheid terugkreeg, met name door de onderhandelingen met generaal Bogyoke Aung San (die nu een nationale held is). Tijdens de tweede wereldoorlog kwamen de Japanners nog om de hoek kijken. De Japanners waren ook diegene die opdracht gaven om de Burma railway te bouwen, waarbij er ikweetniethoeveel doden vielen. Dit heeft dus niets met het regime van nu te maken.
In 1947 kwamen de eerste vrije verkiezingen in Burma, waarbij de anti fascistische people freedom league (de partij van generaal Aung San)de meerderheid kreeg. De generaal heeft er zelf geen weet van gekregen, hij werd vermoord voordat de uitslag bekend werd.
Maar het uitgangspunt was om de regering te demilitariseren en de minority people meer zeggenschap te geven.
In de jaren die volgden was het moeilijk regeren vanwege de plotselinge onafhankelijkheid en de economische achteruitgang. De rebellen hebben tijdelijk de macht gehad. Uiteindelijk werd in 1958 de macht overgedragen aan de militaire regering onder generaal Ne Win. Er kwam wat verbetering in Order en Law. De macht werd weer "teruggegeven" aan de People Freedom League. Echter in 1962 heeft de militaire regering deze weer overgenomen, nu zonder vrijwilligheid van de People Freedom League.
Daarna kwam er een duidelijk nationalistisch anti Amerikaans beleid.
Alle spullen en handel waren niet meer verkrijgbaar in gewone winkels, wel in "people shops" van de regering. Daar kwam dus een zwarte markte voor in de plaats. Geld werd niks meer waard.
In '74 kwamen er serieuze opstanden van studenten maar de militaire regering kreeg steeds meer controle over het Burmese utopia.
In '87-'88 waren er groet demonstraties tegen het incompetente en arrogante leger. Ne Win trad af. Maar zijn National Unity Party (NLF)was verre van het opgeven van de controle.
Bij meerdere demonstraties vielen er ongeveer 3000 doden in 6 weken.
In 1989 zouden er verkiezingen komen. De National League for Democraty (NLD)had een goede campagne olv Aung San Suu Kyi, de dochter van de nationale held.
Echter zij werd in 1989 onder huisarrest geplaatst.
De regering zorgden wel voor nieuwe wegen en had prokapitalistische beloften. In '90 waren de verkiezingen (na 30 jaar) die gewonnen werd door de NLD. Echter de NLF sloten alle kantoren van de NLD, arresteerden alle sleutelfiguren die gedood werden, het land uitgestuurd of gevangen gezet.
Burma werd Myanmar.
San Suu Kyi kreeg vanuit het buitenland diverse nominaties en honour vanuit het buitenland. In 1995 wordt ze weer vrijgelaten van haar huisarrest, maar in 2000 wordt ze weer gevangen genomen. Ondertussen wordt iedereen die commentaar levert op de regering gevangen gezet.In 2003 zijn er weer aanvallen op de NLD leden waarbij er 100 gedood.
Vanuit het westen is er al een embargo op hulp en handel. In '97 komen er strengere sancties vanuit de USA, bedrijven worden gedwongen om niet meer te investeren in het land. In '99 sancties van de UN wegens het misbruik van burgers voor gedwongen arbeid, waaronder ook militaire taken zoals een menselijk landmijn detector.
In '01 werd er gewaarschuwd voor een humantitaire crisis, mede door het niet verkrijgen van hulp. In '03 wordt Auns Suu Kyi opnieuw gearresteerd en wordt het embargo sterekr met volledige economische sancties, alle buitenlandse banken worden gesloten.
Er wordt nu nog wel geinvesteerd door China (o.a legale handel en illegale wapenhandel), India, Thailand, Singapore en Japan.
Alleen China heeft in '94 de regering erkend.
Juristen beschrijven de situatie in Burma:systematische overtreding van de mensenrechten, marteling, arrestaties van politieke tegenstanders, media restricties, misbruik van burgers voor gevaarlijke militaire taken en forced labour (maken van wegen, opknappen van toeristische bezienswaardigheden, opknappen van huizen van residents etc).

Er is ook een toeristenboycot. De regering wilde het toerisme opvoeren zodat er meer geld voor de regering binnenkomt. Mede op advies van Aung Suu Kyi, is besloten om o.a vanuit de EU het toerisme te boycotten.
Wij hebben na wikken en wegen toch besloten om dit land te bezoeken.
Ook omdat wij ook hoorden dat we bij de bevolking welkom zijn, zij leven al in een isloement. En er valt ook door de bevolking geld aan ons te verdienen.
Om zo min mogelijk geld naar de overheid te laten stromen zijn er een paar zaken waar je rekening mee moet houden.
Georganiseerde reizen leveren het meeste op voor de regering en het minst voor de bevolking. Nou zijn wij al een ongeorganiserd stel dus dat zat wel goed.
Verder hebben we geen openbaar vervoer genomen van de regering, ook al is die nog weleens veel goedkoper.
De guesthousen hebben we ook goedkoop gehouden zodat de regering hier de minste belasting op verdient. Een hotel van de regering is al helemaal uit den boze.
Bij toeristische attracties kom je er niet altijd onderuit om de entree kaarten te kopen. Maar in Bago konden we toch via een lokale gids het voor elkaar krijgen dat hij het geld van de entreekaart kreeg en we overal via de achterdeur naar binnen konden (verdienen de bewakers ook weer wat).
Voor ons was het natuurlijk ook wel interessant om van de bevolking te horen hoe het leven nu echt in Myanmar is. Maar daar moet je zelf niet over beginnen omdat de angst om hierover te praten heel groot is. Twee maal hebben we hier een kort gesprek over gehad, nadat ze zelf begonnen dat de regering erg "bad" is.

Ondanks dat de mensen daar onderdrukt , geisoleerd en nog veel meer, worden is het een vreselijk vriendelijke bevolking. Je krijgt overal een brede glimlach, van jong en oud. We werden een stuk minder vaak opgelicht dan in de landen als Vietnam, Cambodja enz. Iedereen probeert je te helpen en je voelde je overal zo welkom!! Petje af!

Nou, volgende bericht gaat over wat we daar nu echt gedaan hebben.