retourtje Laos
Door: Webmaster
07 Oktober 2006 | Laos, Vientiane
Hello everybody!!!
We hebben de afgelopen dagen ternauwernood overleefd (grapje voordat iedereen zich de aankomende minuten zorgen gaat maken) , maar we beginnen waar we vorige keer geeindigd zijn.
Pai was het heerlijke dorpje gelegen in een soort vallei, omringd door groene bergen en jungle, waar we nog een paar dagen zijn wezen chillen. Met een motorbike door de dorpjes in de omgeving gereden en weer gezwommen bij een waterval. Wat is het leven mooi. En ondanks dat we hier een heleboel collega toeristen/reizigers tegenkomen, het is nog steeds mogelijk om leuke kleine dorpjes te vinden zonder toerist shops, en waar je het gewone leven van de alleraardigste Thai ziet.
We hebben nog op een olifant gereden (daar zie je dus niet het authentieke leven van de Thai, maar het was wel grappig). En als we nog leefden in de tijd van Hannibal, dan was Marike niet het leger ingegaan. Wat is dat rijden op een olifant heftig. De volgende dag pijn in de rug, spierpijn in de benen, de aloude blaar tussen de billen weer open en een blauwe knie doordat Noi (zo heette de olifant) het leuk vond om je in het water van zijn rug af te wiebelen. Ha ha wat een lol.
Daarna zijn we richting Chiang Rai gegaan, weer iets zuidelijker en richting de grens van Laos.
Dit is een kleiner stadje dan Chiang Mai, maar wel aardig. Een leuk pleintje omringd door allerlei foodstalletjes, waar je 's avonds heerlijk kunt eten. Daar hebben we maar weer eens de motorbike genomen. We gingen naar traditionele hill tribe dorpjes. Oftewel een soort openluchtmuseum, als je het op die manier bekijkt is het wel aardig. Maar het is echt geen traditioneel dorp. Maar goed, daar hebben we de een aantal tribes gezien in hun verschillende klederdracht (een soort Volendam dus). Ze worden hier minorities genoemd, net zoals je minorities hebt in o.a. Vietnam, Laos, China en Myanmar. Ze hebben allemaal hun eigen taal,naam en kleding. Ze leven in de grensstreken en zijn vaak weggetrokken uit het gebied waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Zo zie je minorities uit Myanmar (Birma) in Thailand, zie je de Thai in Laos/Vietnam/China enz. Velen hebben geen paspoort, zijn geen officiele burgers van bijv. Thailand, en missen daardoor een aantal rechten en plichten.
De meesten minorities zijn erg arm en sommigen proberen nu ook geld via het toerisme te verdienen.
Na dit gezein te hebben zijn we naar de grens van Myanmar gegaan en de Golden Traingle. Bij de golden triangle kun je Laos, Myanmar en Thailand vanaf 1 punt zien.
In dit gebied leven veel hill tribes/minorities en had je vroeger de grote papavervelden. Vanuit de regering wordt het verbouwen van o.a koffie en thee gestimuleerd om het verbouwen van opium te minimaliseren. Voor de handel is het verbouwen van papaver ook niet meer gedoogd, alleen voor eigen gebruik. In Myanmar ligt dit nog anders en wordt er nog erg veel verdiend aan de opium. We zijn in een opium museum geweest, maar het verkrijgen van opium is nog makkelijker dan het verbouwen van wiet.
Na al deze kennis opgedaan zijn we weer richting Laos gegaan om dan eindelijk de Gibbon Experience te gaan doen. En het was het wachten waard!!
We moesten weer terug naar de grensplaats, waar we niet echt goede herinneringen aan hadden (stinkend hotel met een hoop dode insecten, geen lekker eten enz). Maar nu kwamen we aan in het licht en hadden we een beter hostel.
De volgende ochtend gingen we met nog 11 man in de 4WD over de onverharde weg die we vorige keer al hadden beschreven. Na 2 1/2 uur moesten we door een rivier heen en werd de weg al leuker. Uiteindelijk kwamen we in een afgelegen dorpje uit waar we te voet verder moesten door de jungle. Na een uur bergop lopen kwamen we uit in een soort hutje waar een aantal apen en een kleine beer rondliepen en iemand die ons kon vertellen wat er ging gebeuren. We werden overgeleverd aan gidsen uit Laos, die matig Engels spraken, maar allervriendelijkst waren.
We kregen een "broekje" aan, net zoals je die hebt met abseilen. Je kon je daarmee vast klikken aan een stalen kabel en dan zippend de boomhut in (op 40 meter hoogte). Echt helemaal tof!!!
Daarvandaan kon je weer verder zippen naar de andere kant. Zo had je 12 verschillende zip kabels, dwars door de jungle! Er was 1 grote boom waar 4 verschillende kabels naartoe gingen. Daar stond je dan op een plateautje, waar je doorheen kon kijken, op 40 meter hoogte. En Patrick met zijn hoogtevrees, oh die heeft echt zijn adrenaline kicks wel gehad!!! De langste kabel was 400 meter. Vanaf de zip kabels kon je om je heen kijken, de vallei in over de jungle richting de andere bergtoppen. Echt het gevoel is niet te omschrijven.(de geintereseerden kunnen ons mailen voor een videootje die we dan kunnen mailen!) De boomhut waar we in sliepen was op zich prima. Een koude douche, met een doucheputje waar Patrick weer de kriebels van kreeg. En de wc, ha ha, je hoort het zo naar beneden regenen. Het uitzicht vanuit ons Treehouse was fenomenaal. Je keek zo de vallei in, de bomen waar je de mist uit op ziet stijgen en de bergtoppen aan de andere kant, onbeschrijflijk.
Soms moest je tussen de verschillende kabels een aardig stukje lopen. Het viel gelukkig mee met de bloedzuigers, ja Stef ik heb vaak aan je opmerkingen moeten denken. Alleen Patrick had er 2 cadeau gekregen. Gibbons hebben we helaas niet gezien, we hebben ze wel horen zingen.
Na 2 dagen zippen werd het tijd om weer terug te gaan. Helemaal zwart van de modder het smeer van de kabels en het primitieve leven namen we weer afscheid van de beer, de apen en de gidsen. Het had de laatste nacht goed geregend dus het zou een blubberige tocht terug worden. Dus de sokken gingen weer over de lange broek, voor het geval de bloedzuigers weer op ons afkomen.
En na een uur lopen, twee rivieren over moeten steken kwamen we moe in het dorp aan.
Daar werd het wachten op de auto die niet kwam. Oftewel teruglopen!! 14 km bergop en bergaf, door de modder. Wel weer met schitterend uitzicht, maar dat uitzicht vanaf de kabels was veel mooier. En met vermoeide benen + een hongerklop wordt dat uitzicht wat minder interessant. Na 4 uur lopen kwamen we bij de weg aan waar we eerst nog half door de rivier moesten, maar waar we wel beloond werden met rijst zonder smaak en lauw bier. Daarna gauw weer de 4WD in, het werd al donker en het begon weer te regenen. Op het meest modderige stuk natuurlijk weer een lekke band. Maar dan komt er uit zo'n rieten hutje wel weer direct iemand aangesneld met zaklamp om ons te helpen. Dus na 15 minuten terug op weg naar de warme douche.
Echt die Gibbon Experience was helemaal te gek. Qua voedsel en water valt nog veel te verbeteren (dan wordt het lopen wat makkelijker) maar als iemand die kant op gaat, dit is een aanrader!!!
s'Avonds nog met een leuke groep nagekletst en daarna zijn we ter aarde gestort. Vanmorgen weer de grens over om richting Bangkok te gaan. We zitten nu in Chiang Rai en nemen vanavond het vliegtuig (slecht 50 pleuries, he Erik)want we hebben ff geen zin in nog een lange nacht in de bus (waar je dan ook niets ziet en Marike weer de hele nacht naar het plafond zit te staren).
Daar blijven we een aantal dagen en gaan we een visum regelen voor Myanmar.
Vanuit Myanmar zullen we waarschijnlijk geen berichten sturen, er is daar beperkt internet en als het er is zijn veel pagina's geblockt en werkt het super traag!
Nou dit was wel weer een hoop geklets, maar de groetjes weer van twee heel tevreden mensen!!
oh ja:leuk een reactie van mijn collega uit het stoffige Afganistan, sorry maar op dit moment wil ik niet ruilen.
XX Patrick en Marike
We hebben de afgelopen dagen ternauwernood overleefd (grapje voordat iedereen zich de aankomende minuten zorgen gaat maken) , maar we beginnen waar we vorige keer geeindigd zijn.
Pai was het heerlijke dorpje gelegen in een soort vallei, omringd door groene bergen en jungle, waar we nog een paar dagen zijn wezen chillen. Met een motorbike door de dorpjes in de omgeving gereden en weer gezwommen bij een waterval. Wat is het leven mooi. En ondanks dat we hier een heleboel collega toeristen/reizigers tegenkomen, het is nog steeds mogelijk om leuke kleine dorpjes te vinden zonder toerist shops, en waar je het gewone leven van de alleraardigste Thai ziet.
We hebben nog op een olifant gereden (daar zie je dus niet het authentieke leven van de Thai, maar het was wel grappig). En als we nog leefden in de tijd van Hannibal, dan was Marike niet het leger ingegaan. Wat is dat rijden op een olifant heftig. De volgende dag pijn in de rug, spierpijn in de benen, de aloude blaar tussen de billen weer open en een blauwe knie doordat Noi (zo heette de olifant) het leuk vond om je in het water van zijn rug af te wiebelen. Ha ha wat een lol.
Daarna zijn we richting Chiang Rai gegaan, weer iets zuidelijker en richting de grens van Laos.
Dit is een kleiner stadje dan Chiang Mai, maar wel aardig. Een leuk pleintje omringd door allerlei foodstalletjes, waar je 's avonds heerlijk kunt eten. Daar hebben we maar weer eens de motorbike genomen. We gingen naar traditionele hill tribe dorpjes. Oftewel een soort openluchtmuseum, als je het op die manier bekijkt is het wel aardig. Maar het is echt geen traditioneel dorp. Maar goed, daar hebben we de een aantal tribes gezien in hun verschillende klederdracht (een soort Volendam dus). Ze worden hier minorities genoemd, net zoals je minorities hebt in o.a. Vietnam, Laos, China en Myanmar. Ze hebben allemaal hun eigen taal,naam en kleding. Ze leven in de grensstreken en zijn vaak weggetrokken uit het gebied waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Zo zie je minorities uit Myanmar (Birma) in Thailand, zie je de Thai in Laos/Vietnam/China enz. Velen hebben geen paspoort, zijn geen officiele burgers van bijv. Thailand, en missen daardoor een aantal rechten en plichten.
De meesten minorities zijn erg arm en sommigen proberen nu ook geld via het toerisme te verdienen.
Na dit gezein te hebben zijn we naar de grens van Myanmar gegaan en de Golden Traingle. Bij de golden triangle kun je Laos, Myanmar en Thailand vanaf 1 punt zien.
In dit gebied leven veel hill tribes/minorities en had je vroeger de grote papavervelden. Vanuit de regering wordt het verbouwen van o.a koffie en thee gestimuleerd om het verbouwen van opium te minimaliseren. Voor de handel is het verbouwen van papaver ook niet meer gedoogd, alleen voor eigen gebruik. In Myanmar ligt dit nog anders en wordt er nog erg veel verdiend aan de opium. We zijn in een opium museum geweest, maar het verkrijgen van opium is nog makkelijker dan het verbouwen van wiet.
Na al deze kennis opgedaan zijn we weer richting Laos gegaan om dan eindelijk de Gibbon Experience te gaan doen. En het was het wachten waard!!
We moesten weer terug naar de grensplaats, waar we niet echt goede herinneringen aan hadden (stinkend hotel met een hoop dode insecten, geen lekker eten enz). Maar nu kwamen we aan in het licht en hadden we een beter hostel.
De volgende ochtend gingen we met nog 11 man in de 4WD over de onverharde weg die we vorige keer al hadden beschreven. Na 2 1/2 uur moesten we door een rivier heen en werd de weg al leuker. Uiteindelijk kwamen we in een afgelegen dorpje uit waar we te voet verder moesten door de jungle. Na een uur bergop lopen kwamen we uit in een soort hutje waar een aantal apen en een kleine beer rondliepen en iemand die ons kon vertellen wat er ging gebeuren. We werden overgeleverd aan gidsen uit Laos, die matig Engels spraken, maar allervriendelijkst waren.
We kregen een "broekje" aan, net zoals je die hebt met abseilen. Je kon je daarmee vast klikken aan een stalen kabel en dan zippend de boomhut in (op 40 meter hoogte). Echt helemaal tof!!!
Daarvandaan kon je weer verder zippen naar de andere kant. Zo had je 12 verschillende zip kabels, dwars door de jungle! Er was 1 grote boom waar 4 verschillende kabels naartoe gingen. Daar stond je dan op een plateautje, waar je doorheen kon kijken, op 40 meter hoogte. En Patrick met zijn hoogtevrees, oh die heeft echt zijn adrenaline kicks wel gehad!!! De langste kabel was 400 meter. Vanaf de zip kabels kon je om je heen kijken, de vallei in over de jungle richting de andere bergtoppen. Echt het gevoel is niet te omschrijven.(de geintereseerden kunnen ons mailen voor een videootje die we dan kunnen mailen!) De boomhut waar we in sliepen was op zich prima. Een koude douche, met een doucheputje waar Patrick weer de kriebels van kreeg. En de wc, ha ha, je hoort het zo naar beneden regenen. Het uitzicht vanuit ons Treehouse was fenomenaal. Je keek zo de vallei in, de bomen waar je de mist uit op ziet stijgen en de bergtoppen aan de andere kant, onbeschrijflijk.
Soms moest je tussen de verschillende kabels een aardig stukje lopen. Het viel gelukkig mee met de bloedzuigers, ja Stef ik heb vaak aan je opmerkingen moeten denken. Alleen Patrick had er 2 cadeau gekregen. Gibbons hebben we helaas niet gezien, we hebben ze wel horen zingen.
Na 2 dagen zippen werd het tijd om weer terug te gaan. Helemaal zwart van de modder het smeer van de kabels en het primitieve leven namen we weer afscheid van de beer, de apen en de gidsen. Het had de laatste nacht goed geregend dus het zou een blubberige tocht terug worden. Dus de sokken gingen weer over de lange broek, voor het geval de bloedzuigers weer op ons afkomen.
En na een uur lopen, twee rivieren over moeten steken kwamen we moe in het dorp aan.
Daar werd het wachten op de auto die niet kwam. Oftewel teruglopen!! 14 km bergop en bergaf, door de modder. Wel weer met schitterend uitzicht, maar dat uitzicht vanaf de kabels was veel mooier. En met vermoeide benen + een hongerklop wordt dat uitzicht wat minder interessant. Na 4 uur lopen kwamen we bij de weg aan waar we eerst nog half door de rivier moesten, maar waar we wel beloond werden met rijst zonder smaak en lauw bier. Daarna gauw weer de 4WD in, het werd al donker en het begon weer te regenen. Op het meest modderige stuk natuurlijk weer een lekke band. Maar dan komt er uit zo'n rieten hutje wel weer direct iemand aangesneld met zaklamp om ons te helpen. Dus na 15 minuten terug op weg naar de warme douche.
Echt die Gibbon Experience was helemaal te gek. Qua voedsel en water valt nog veel te verbeteren (dan wordt het lopen wat makkelijker) maar als iemand die kant op gaat, dit is een aanrader!!!
s'Avonds nog met een leuke groep nagekletst en daarna zijn we ter aarde gestort. Vanmorgen weer de grens over om richting Bangkok te gaan. We zitten nu in Chiang Rai en nemen vanavond het vliegtuig (slecht 50 pleuries, he Erik)want we hebben ff geen zin in nog een lange nacht in de bus (waar je dan ook niets ziet en Marike weer de hele nacht naar het plafond zit te staren).
Daar blijven we een aantal dagen en gaan we een visum regelen voor Myanmar.
Vanuit Myanmar zullen we waarschijnlijk geen berichten sturen, er is daar beperkt internet en als het er is zijn veel pagina's geblockt en werkt het super traag!
Nou dit was wel weer een hoop geklets, maar de groetjes weer van twee heel tevreden mensen!!
oh ja:leuk een reactie van mijn collega uit het stoffige Afganistan, sorry maar op dit moment wil ik niet ruilen.
XX Patrick en Marike
-
07 Oktober 2006 - 09:25
Jitske:
Goed dat jullie terug gegaan zijn voor de Gibbon experience. Zo te horen erg mooi. Kus Jitske -
08 Oktober 2006 - 10:57
Yvette:
Blubber, regen, bergop, maar dan overnachten in een boomhut met zo'n geweldig uitzicht!!! Dat maakt alles weer goed denk ik. Deze aanrader staat al op mijn verlanglijstje. -
09 Oktober 2006 - 09:05
Brenda En Mauries:
Hoi,
Leuk hoor het verhaal weer! Foto's die jullie gemaakt hebben die heb ik zelf ook toen ik 3 jaar geleden naar Thailand ging!
Groetjes -
09 Oktober 2006 - 12:00
Marielle:
Wat gaaf zeg die Gibbon Experience!
Ben benieuwd naar het filmpje!!!
Enjoy Myanmar!
Dikke kus! -
09 Oktober 2006 - 14:49
Duncan En Ytje:
Echt iets voor mij die hoogte, vond het theater in Zwolle al hoog....hihihi...
Groetjes -
09 Oktober 2006 - 18:14
Sirin En Peter:
Wat een prachtige foto's!!! Tja, alleen de hoogte...
Groetjes
-
10 Oktober 2006 - 10:07
An:
Ut klinkt idd errug spectaculair! Super foto,s weer. Krijg klamme handjes van de foto van Patrick. Ben erg benieuwd naar het filmpje, wil um graag hebben!
Liefs An -
12 Oktober 2006 - 17:39
Nini En Martin:
Hoi kanjers,
prachtige foto's van al jullie belevenissen.
Het slapen in zo'n boomhut lijkt me echt een ervaring, helemaal als het een beetje waait. Het dagelijkse slaapmutsje heb je dan echt niet nodig, hooguit een zeeziekte tabletje.
Nog veel plezier en veel liefs van Martini. -
20 Oktober 2006 - 20:33
Oldman:
hai onkel and anti gefel met uw nigt een klein moppie ja as je weer terug bent is zij 7 maand op deze bol maar ja de tijd vliegd en voor je het weet ben je terug nog heel veel fun en kom save home back grooeetten van oldie en dat ouwewijf boooeei
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
