Beer op de weg en groen/geel zien

Jawel, we hebben een museum bezocht, en wel het Canadian Bushplane Heritage Centre. Een museum waar verschillende vliegtuigen stonden opgesteld en waar dmv o.a 3D films werd duidelijk gemaakt hoe ze de bosbranden in Ontario onder controle probeerden en proberen te houden. Best indrukwekkend maar wel een leuke job, brandweerman in het vliegtuig.
Daarna zijn we van Sault Ste Marie naar Wawa gereden. Dit is in Northern Ontario waarbij de weg aan de ene kant over Lake Superior kijkt en waarbij je aan de andere kant naar de grootste verzameling kerstbomen kijkt die we ooit gezien hebben. Kronkelend omhoog en omlaag af en toe tussen de rotswanden door, en met in totaal 2 afslagen de andere kant op (op een afstand van 220 km). Ook apart dat de gps aangeeft over 369 km linksaf.
En jawel, plotseling stond hij voor ons op de weg, de black bear. Oh kijk Jesper en Djoeke een beer op de weg! Maar nadat hij even met zijn kop omgekeken had, hobbelde hij de weg over en ging over een paar rotsblokken weer dat diepe bos is. Weg…..
Hij staat niet op de foto maar wel op ons netvlies. Jesper en Djoeke waren iets teleurgesteld dat ze hem niet gezien hadden, maar Jesper heeft nog een paar dagen geroepen, oh kijk ik zie een beer in het bos en wie weet….
Vanuit Wawa hebben we onze weg vervolgd naar een national park, Pukaskwa National Park. Daar hebben we onze wandelschoenen maar aangetrokken om een trail te lopen. Dat begon in de duinen, daarna een verlaten strandje om vervolgens door het bos een berg op te klimmen waarbij je beloond wordt met een schitterend uitzicht over de kustlijn. Jesper hobbelt heel makkelijk mee, maar zelfs Djoeke op haar safarischoenen deed erg haar best. Wildlife spotten wordt echter wel lasting met die twee, of de een loopt te zingen of de ander loopt te kletsen. Een berenbelletje om beren te laten weten dat we eraan komen hebben we niet nodig. Wel komen we af en toe een rendier tegen en wemelt het van de eekhoorn rondom de campsites.
Het grootste avontuur met het Backcountry camping moest echter nog komen.
“We have a lot of musquitos this year”. Zo veel en zo aggressief hadden we ze nog niet gehad. Als je even stil stond werd je geattackeerd en geprikt zonder dat je er veel aan kon doen. Dan is het wel wat lastig als je met kinderen bent, dit werd zo’n nacht van: Jesper die de hele nacht langs de baardstoppels van Patrick schuurde en Djoeke die wel doorsliep maar waar ik met een electrocuteer racket boven haar hoofd waakte waardoor ik vanaf 5 uur ‘s morgens toch ongeveer 35 van die klere muggen heb weggevangen.
De volgende dag zijn we naar een volgend national park gereden waar we weer op een schitterende plek stonden vlakbij een zandstrandje. Bepakt met Deet in crème, spuitflacon en spuitfles, een dining tent, lange mouwen en broeken, laat ze maar komen…
Uiteindelijk kwamen we aan het eind van de weg langs lake superior en zijn we de big lakes voorbij. Nou big waren ze.
We dachten aan de oversteek te beginnen waarbij we voorlopig niet zo heel veel leuke spots zouden tegenkomen. Maar dit hadden we mis. Onderweg belandden we op een camping in Kenora, een plaatsje aan de Lake of the Woods. En ondanks dat we al honderden kleine en grote meertjes gezien hebben. Als je dan op de camping staat, je uitkijkt over een strandje met wat eilandjes rondom, dan blijft dat genieten. Dar wemelde het van de bushplanes dus Jesper genoot ook.
Op een boernmarkt hebben we daar ook weer een vrouw een mooie dag bezorgd. Ze sprak ons aan in gebroken Nederlands en vertelde dat ze jaren geleden naar Canada verhuisd was. Ze kwam oorspronkelijk uit Joure. Als je die vrouw dan vertelt dat die kleine meid met die grote hondenogen Djoeke heet, zijn de ohhh really, niet van de lucht. Oh she has got a real Friesche naam!
Vanaf Kenora zijn we Ontario uitgereden waarbij je plotseling de bossen verlaat en ere en weids uitzicht ontstaat. Het begin van de prairie, Manitoba.
We werden gewaarschuwd dat daar niets te doen en niets te zien was. Just drive on till Alberta. De afgelopen dagen zijn dan ook dagen van veel autorijden geweest. Onderweg hebben we wel genoten van de gigantische uitzichten die ook wel iets weghebben van het Nederlandse landschap. Heel veel groen, alleen de horizon ligt hier veel en veel verder. Daartussen heb je de mega grote graanvelden die het landschap wat fleuriger maken en het bijna geel doen oplichten.
Er staan graan silo’s , dat kun je niet bedenken zoveel en zo groot. Langs de grootste gaan ook treinrails, zodat het direct opgehaald en afgevoerd kan worden. De goederentreinen die we tegenkwamen onderweg hadden volgens de laatste telling van Jesper wel 80 wagons, en hij heeft er een paar gemist.
In het plaatsje Holland hebben we nog even een fotootje gemaakt, er schijnen hier ook weer veel Nederlandse boeren hun geluk gezocht te hebben in de vorige eeuw.
Winnipeg hebben we nog bezocht met de gedachte , hier komen we waarschijnlijk nooit meer langs. Het is best apart dat er in zo’n weids landschap dan toch weer een behoorlijke stad bestaat. Buiten de mooie speeltuin in een Winnie de Poeh stijl en een paar leuke terrasjes hebben we hier verder niet veel van gezien.
Inderdaan gewoon langs die oliestadjes met ja knikkers, die gele en groene vlakken rechtdoor rijden door Saskatchewan heen naar Alberta. Voor de grens begonnen weer de glooiende bergen te komen. Ook wel weer een bijzonder gezicht omdat het hele lage bergen zijn waardoor je een sort uitzicht krijgt over een hobbelige grasmat. (ja leg het maar eens duidelijk uit, en ook de foto’s maken niet helemaal helder….).
Net over de grens zijn we naar het Cyprus Hills national park gereden. Dat ligt op 1200 meter, iets koeler, mooi uitzicht over, je raadt het al een mooi meer. Hier hebben we de mountainbikes gepakt om een trail uit te proberen. Ach, ze rijden hier met fietskarren over de trails volgens Patrick , daar kunnen wij ook over met de kids achterop. Dat hebben we dus gedaan en ik ben samen met Djoeke en met (niet op) de mountainbike boven gekomen. (en mountainbikes met fietskarren rijden hier ook niet....) En tsja dan kijk je over een groene vallei uit en kun je er weer om lachen. Het was inderdaad een mooie uitdagende mountainbike trail, maar dan dus niet met kinderzitje en kind achterop. En dan moet je tijdens zo’n klim nog antwoord geven op de vraag: Waarom doen we dit? Waarom ga je nu lopen? Waarom loopt dit paadje nu zo?
Vandaag zijn we in de middle of nix beland, kijkend over de graanvelden, de hooibalen, een boerenschuur en de glooiende bergen. We zijn op weg naar Waterton lakes national park.

De uitzichten, de meren, het autorijden, de mensen, het buiten leven, het verveelt ons nog niet. Muggen hebben we al een paar dagen weinig gehad dus dat geeft weer even rust.
Jesper en Djoeke zijn inmiddels expert in het ontdekken van nieuwe speelplekken. Heimwee is er niet, maar Nederland vergeten doen ze ook zeker niet. Jesper is onder de indruk van het feit dat Aukje al 2 zwemdiploma’s heeft, Ramon, Niels en Noah worden regelmatig genoemd. De foto van Nick met Jesper hangt boven zijn bed. Er wordt geknutseld voor de hele familie. En volgens Djoeke past juf Wolly op ons huis, voor als er boeven komen, dan haalt ze Monique op en jaagt die ze weg. En zo worden nog velen anderen genoemd en doen ze alsof het de normaalste zaak is dat ze er even niet zijn. Als ze de opa’s en oma’s maar af en toe kunnen zien en horen op skype.