Oh, dat was de woestijn....

Wow, you came a long way, where are you guys from? The Netherlands, wow.
How did you get this car here?
It didn’t fit in our handluggage so we had to ship it.
In het oosten hadden we zelf nog niet het idee echt ver van huis te zijn,je stapt in het vliegtuig en je bent er in een halve dag. En ja , die camper met een geel kenteken is er ook gekomen nadat wij het gewoon in Belgie hadden afgeleverd. Echter, nu zijn we 8000 km verder en vinden we ook dat de mensen uit bijvoorbeeld Quebec ver van huis zijn met hun caravan/trailer/camper, voor hun vakantie van 3 weken. Of die mensen uit Florida, dat ligt toch ook niet naast de deur.
Qua kilometres hebben we het meeste nu gehad in Canada, we hebben nu nog een paar weken de tijd om Vancouver en omgeving te verkennen. En als we het van iedereen moeten geloven zullen we ons ook hier niet vervelen.

Afgelopen week hebben we ons weer verbaasd over hoe gevarieerd dit land is wat betreft landschap. We zijn de Rockies uit gereden en konden via de zijkant een laatste blik werpen op de gletsjers en de hoge pieken. In Blue river zijn we nog met een soort jetboat een mooie vallei binnen gevaren. Met een aardige snelheid door de bochten, scheurend langs zandbanken gingen we voor de laatste keer nog op zoek naar een beer. Voor het vangen van de zalm was het nog te vroeg maar we werden toch getrakteerd op een black bear die langs de beek aan het struinen was. Weer een bijzonder plaatje.
Van Blue river zijn we naar Clear Water en Well’s Grey provincial park gereden. Het dal werd al breder, en tsja hoe kan ik uitleggen dat die kronkelige weg langs de beken weer schitterend mooi was en toch weer anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. Je ziet weer steeds meer farmlanden verschijnen, de dichte bebossing wordt steeds minder en overal zie je kleine strandjes of zwemmeertjes. In Well’s grey national park stonden we op een golf resort bij een ondiepe beek zodat Jesper en Djoeke ook hier hun verkoeling konden krijgen.
Verderop zijn we de watervallen maar weer gaan bekijken en ook dit was de moeite waard om langs te gaan. Een inmense kloof waar tussendoor een waterval naar beneden komt.De kloof die steeds dieper wordt, een process van duizenden jaren wat nog lang doorgaat nadat wij weer vertrokken zijn.
Vanaf Well’s Grey hadden we een dilemma, gaan we rechtsaf of rechtdoor. Mensen konden ons niet vertellen wat de mooiste weg was en tsja soms moet je moeilijke keuzes zelf maken. Aangezien we rechtdoor nog een Canadian Tire tegenkwamen (een soort Halfords in combinatie met de praxis, gamma en karwei bij elkaar), werd het rechtdoor voor de nodige inkopen. Zo reden we de woestijn in richting Kamloops. Het begon in een gebied waar we links en rechts kilometers lang uitkeken op dode verbrande bomen waartussen laag weer nieuw groen tevoorschijn kwam Met name de bergtoppen hadden geen bomen meer. In de dalen stonden de huizen waar omheen nog wat bomen stonden die kennelijk gered zijn o.a door de sprinklers die geplaatst worden rondom woongebieden. Langzaam werd het ook al droger en warmer, zagen de bergen er rotsachtiger uit en leek het alsof je een westernfilm binnenreed. We kwamen langs grote paardenranches, houten huizen en grote borden met tekst in een opmaak die je in van die films tegenkomt.
De keuze voor een camping werd in verband met de hitte nu bepaald door wel of geen zwembad. ‘s Avonds lazen we zelfs dat de ratelslang sinds kort gesignaleerd was in het gebied, dus dat we moesten opletten of we hem hoorden (hoe ratelt een ratelslang??)
Nu dachten we echt alles al gezien te hebben met uitschuifcampers etcetera. Hier leek het wel een busstation met touringcar bussen waarachter de SUV geparkeerd stond. Amerikaanse pensionada’s die aan een soort groepsreis meededen. Grote lichten van de flatscreen tv’s zie je door de ruiten verschijnen, de Amerikaanse koelkasten die de ijsblokjes produceren, ja nu weten we het zeker, deze mensen gaan de afwas niet zelf buiten doen, daar staat toch echt een vaatwasser binnenin.
Zo snel als we de woestijn inreden, zo snel gingen we er ook weer uit. Nadat we in Lillooet nog het gevoel kregen op een western set te zijn, begonnen de bergen en dalen richting Whistler, een van de grootste skigebieden van Noord Amerika. Onze camper moest hier toch echt steile klimmen en afdalingen overwinnen zodat we iets rustiger reden dan de gemiddelde Canadees (wij hebben tenslotte “maar” 160 Pk) dit tot irritatie van een aantal mede weggebruikers, kennelijk heb je dat toch overal.
Uiteindelijk belandden we weer bij een gemoedelijk zwemmeertje waar we even konden afkoelen en we iets later in het bos, aan een beek de camper konden parkeren op een provincial campground. Eind goed al goed. Hier hadden we weer geen electriciteit, staan er alleen natuurtoiletten/pit toilets en moet je het water met een handpomp naar boven pompen. (Maar dan wel weer een crossbaantje hebben om te fietscrossen…)
Zoals al eerder geschreven het blijft een afwisselend land.
Whistler hebben we de volgende dag bereikt. Hier kijk je weer uit op de beboste bergen waar de ski afdalingen veranderd zijn in down hill afdalingen voor downhillers. Dat zijn mensen die met de skilift omhoog gebracht worden om dan met bescherming om het hoofd, de nek, rug en scheenbenen zo snel mogelijk weer naar beneden crossen op de mountainbike. Dat is natuurlijk best cool, maarja Jesper is under six, dus no go!
Whistler was in 2010 de basis voor de olympische winterspelen wat betreft skieen, langlaufen etcetera. Het dorp is dan ook mooi opgeknapt met gezellige pleintjes, leuke winkeltjes een keurig onderhouden Olympic plaza en een leuke speeltuin centraal.Prima plek om een paar dagen te blijven. Het wordt omringd door verschillende meren, bereikbaar op goede fietspaden over glooiende heuvels.
Op de camping is een minigolfterreintje aanwezig. En aangezien Jesper al sinds ons verblijf op het golfresort (wat ze een paar roze en groene golfballen opleverde na even te glimlachen naar de mensen daar om hun heen) aangaf toch echt wel een keertje te willen golfen hebben we dat hier maar ondernomen. Djoeke weet al hockyend de bal in een slag of 15 in het putje te krijgen en jesper zorgt ervoor dat de mensen om hem heen toch minstens vijf meter van hem af moeten staan, of een helm met scheenbeschermers moeten dragen. Nee, Jesper wil Olympisch kampioen worden, net als Sven, daar liggen mogelijk meer zijn talenten….
Jesper laat hier overigens toch al wat DNA achter, we kwamen er ‘s avonds achter dat er een ondertand mist. De tweede ondertand zit ook los. Er zat een keurig achtergebleven gat, zonder duidelijke bloeding of afscheuring. Het kwam dus niet door zijn zoveelste duikeling met de fiets. Waar we in Nederland nog nooit een pak pleisters opgemaakt hebben zijn we hier bijna dagelijks bezig met het stelpen van bloedingen op de knieen, uitspoelen van zand en steentjes uit schaafwonden en kusjes geven op de nieuwe blauwe plekken (medisch gezien niet bewezen, maar kusjes zijn wel de best werkzame behandeling).
Vandaag hebben we de pistes van dichtbij bekeken Jesper wil hier ook wel terugkomen als er sneeuw ligt….. De pistebully’s, sneeuwscooters en de downhillers waren interessanter dan het mooie uitzicht, en geef hem eens ongelijk.

Blauwe sneeuw...
Djoeke: mama waar is dat meertje voor??
Dat is een meertje waar ze in de winter het water van gebruiken om er met een sneeuwkanon sneeuw van te maken.
Djoeke: maar dat water is toch blauw....?

Morgen gaan we weer verder. Eerst Vancouver city bekijken daarna vakantie vieren op Vancouver Island, je hoort ons niet klagen!
Hopelijk voor iedereen in Nederland nog een paar mooie zomers weken dan kan die eerste maand van de zomer ook weer vergeten worden (gewoon geen foto’s van maken en niet over praten, dan weet je het over 2 jaar niet meer!)