Yiehoehoe, hagelslag en oude kaas!!

Het is gelukt. Zonder problemen of gedoe hebben we grens over kunnen steken naar de VS. Vanaf Sydney zijn we met de ferry de San Juan eilanden doorgestoken. En nee, we hadden geen fruit, groenten, kaas, of wapens bij ons dus we konden zo doorrijden. Een zesbaans snelweg gevuld met auto’s , dat is een tijd geleden dat we zoveel auto’s hebben gezien. Bij Seattle stonden we zelfs even in de file….
Aan de rand van Seattle zijn we neergestreken op een camping om Seattle de volgende dag te bekijken, maar vooral om ‘s avonds Hans en Annemiek van het vliegveld op te halen.
“Als ze aankomen mogen we dan naar ze toe rennen?”. Jawel, ze waren blij om opa en oma weer te zien.
Helaas hadden ze ook wat regenachtig weer meegenomen zodat we de eerste dag maar gelijk naar de outlet stores zijn gereden om wat te shoppen, en gelukt!
Ergens in een nat en donker bos bij Mount Rainier national park vonden we een aardig plekje. Ook hier hebben we ons tentje niet opgezet en ik moet zeggen het wordt best knus met zijn allen in de camper. Gelukkig hadden we de volgende dag weer wat zonneschijn om Mount Rainier en de omgeving te bekijken. Een waterval, de witte achtergrond van mount rainier, de bossen, het mos en een kronkelende weg waren wel weer een aardige binnenkomer.
Mount st Helen werd de volgende bestemming. We begonnen met wat mist en een miezerig weer, echter dit verdween plotseling zodat we over een schitterende weg tussen de bergen door met een strakblauwe lucht richting de vulkaan reden. Mount st Helen is een vulkaan die in mei 1980 is uitgebarsten. Dit begon met een landslide wat de helft van de krater deed wegvagen, hierna spoot de lava uit de grond en kwam de daadwerkelijke uitbarsting. Er staat ter plekke een observatorium waar je vanaf een platform de half weggeslagen krater, de berg/vulkaan en de kale vlakte (waar voor 1980 nog een dichtgegroeid bos stond) heel mooi kunt overzien. In het observatorium wordt een film getoond die de uitbarsting simuleert afgewisseld met echte beelden. Voor geinterresseerden: youtube, mount st Helen 1980. Heel indrukwekkend!!
Via de coastal highway met mooie uitzochten over de Columbia River zijn we naar de kust gereden. Op loopafstand van een breed zandstrand van long beach zaten we op een heerlijke camping met verwarmd zwembad en Jacuzzi. Je moet ze toch een beetje verwennen die opa en oma. En het is ook wel even fijn als je met zijn tween naar een mooie zonsondergang kan kijken waarbij Jesper en Djoeke eventjes bij opa en oma willen blijven.
We zijn daarna iets naar het zuiden afgezakt, via mooie bruggen staken we de Columbia River over en gingen we op zoek naar een volgende camping. Hier bestaan echter ook veel campings waar tenten niet welkom zijn! En aangezien Ria ook onderweg was, werd het toch wel de bedoeling dat ons tentje weer uit het stof gehaald zou worden. Gelukkig konden we bij de derde camping wel terecht in Cannon beach, wederom op loopafstand van het witte zandstrand met rotsachtige formaties op de achtergrond. Bij de riviermonding hebben we het heerlijke, niet, warme water verkend, gelukkig hebben we onze wetsuit nog.
Aan het begin van de avond zouden we naar Portland rijden om Ria op te halen. Helaas werd dit feest zes uur uitgesteld. Dit werd een donker ritje rond middernacht, door een soort niemandsland waarbij we na 120 km het idee hadden weer in de bewoonde wereld te komen. Best bijzonder om door zo’n donker stuk te rijden , waarvan we geen idee hebben hoe het eruit ziet overdag.
Ondertussen heeft Ria zich ook in de camper genesteld, en liggen wij heerlijk in ons oude kleine tentje waar onze kampeerervaringen ooit in begonnen zijn.

De kustweg gaat hier langs zandstranden, rotsachtige kustlijnen, door bossen met naald en loofbomen en over glooiende bergen. Bij een aantal vuurtorens kun je prima van de uitzichten genieten. De rotsen met hun zeeleeuwen, zeehonden en vele vogels blijven mooi. Bij cape perpetua ga je via een steile weg omhoog zodat je over vele kilometers ver kunt uitkijken langs de kust. Helaas hebben we ook kennis gemaakt met de zeemist waardoor de temperature wel aardig zijn, maar het hier geen hoog zomer is. Gelukkig kunnen we de temperatuur nog op peil houden met lekkere kampvuren. Die waren In britsh Columbia nog in de ban vanwege de droogte, maar hier mag het weer. Jepser en Djoeke hebben mooi trots laten zien hoe je lekkere toetjes bij het kampvuur kunt maken.
Vanmorgen hebben we de duinen nog verkend in oregon national dunes recreation area. Een soort Schoorl, maar dan eventjes “iets” uitvergroot. Daarna zijn we kronkelend langs de Umpqua river het binnenland in gereden. Het verbaasd niemand als ik schrijf dat het opnieuw een mooie weg was. Af en toe via de brug naar de overkant. De bergen langs de rivier, deels in herfstachtige kleuren. En na een kilometer of honderd is de zeemist volledig opgeheven, is de temperatuur een graad of 12 gestegen en zijn de bergen een stuk droger geworden.
Onderweg nog even een foto geschoten van een kudde elanden, van hetzelfde soort waar we in Canada vroeg voor opstonden om ze tegen te komen, en ze dus niet tevoorschijn kwamen.

Overdag horen we regelmatig: nee oma Annemiek moet me tanden poetsen, opa Hans moet voorlezen, Ik wil douchen met oma Ria De taken worden hier aardig herverdeeld.
“We gaan nieuwe slippers kopen, maar die doen we nog niet aan, want dat is zonde….?
Er wordt mij gevraagd welke was ik ga doen, een witte of donkere? Hier wordt alle was door elkaar gedaan. Kleding waar ik de kids nog in laat lopen ( en ook mezelf) wordt nu in de was gegooid ”er zitten toch vlekken op,” maarja dat zijn vlekken die er niet meer uitgaan. Dat krijg je bij het campingleven.
Oh nee, Patrick zijn haar gaat eraf. Lekker makkelijk. Maar daar is moeders het niet mee eens. Djoeke: als oma Ria komt wordt het best krapjes! Dat is pas luxe als we het zo gezellig kunnen maken.
Waar wij als reizende goed op elkaar ingespeeld zijn en we ons toch een beetje aangepast hebben op ons leven met wat minder “luxe” (alhoewel wij alle luxe hebben die we wensen) en wel meer dan dat , is het grappig hoe nieuwkomers hierop reageren. Maar ze doen het prima, ook als we inh et national park staan, zonder electriciteit, douche en wc op afstand.
Ondertussen genieten we weer van de hagelslag en oude kaas! En lachen we een hoop dus het gaat helemaal goed met zijn allen.